Rządy, firmy i inne organizacje badają i wdrażają technologię blockchain, aby zaspokoić różnorodne potrzeby – z których większość nie ma nic wspólnego z walutą cyfrową. Blockchain oferuje bezpieczeństwo, niezmienność, identyfikowalność i przejrzystość w sieci rozproszonej. Dzięki temu dobrze nadaje się do zastosowań, które stały się trudne do obsługi za pomocą tradycyjnej infrastruktury.

Blockchain to rodzaj bazy danych, która jest publiczną księgą do rejestrowania transakcji bez konieczności sprawdzania każdej z nich przez stronę trzecią. Blockchain jest dystrybuowany w sieci peer-to-peer (P2P). Składa się z bloków danych, które są ze sobą połączone, tworząc ciągły łańcuch niezmiennych rekordów. Każdy komputer w sieci przechowuje kopię księgi, aby uniknąć pojedynczego punktu awarii. Bloki są dodawane w kolejności sekwencyjnej, są trwałe i odporne na manipulacje.

Blockchain najpierw zaoferował rozproszoną księgę publiczną do obsługi kryptowaluty bitcoin. Oprócz usprawnienia transakcji, obniżyło to cenę korzystania z usług osób trzecich do weryfikacji informacji. W porównaniu z tradycyjnymi metodami zarządzania transakcjami rozproszonymi, blockchain oferował również większą przejrzystość, identyfikowalność i bezpieczeństwo. Chociaż technologia blockchain jest relatywnie młoda, to już dziś wywiera znaczny wpływ na otaczającą nas rzeczywistość.

Blockchain – wczesne lata

O dziwo, blockchain jako technologia występował wiele lat przed powstaniem samego bitcoina. Jednym z pierwszych i istotniejszych przykładów jest drzewo Merkle’a, nazwanego na cześć badacza kryptografii klucza publicznego Ralpha Merkle. Jego praca doktorska pt. Secrecy, authentication and public keys systems obroniona na Uniwersytecie Stanforda w 1979 roku traktowała o autorskim sposobie dystrybuowania klucza publicznego i podpisów cyfrowych pod nazwą „Drzewo Merkle” (Merkle Tree). Koncepcja ta finalnie została przez niego opatentowana i stała się metodą na dostarczanie podpisów cyfrowych. Ta posiada również strukturę danych, która umożliwia weryfukowanie poszczególnych rekordów.

W swojej rozprawie doktorskiej z 1982 r. na Uniwerytecie Kalifornijskim David Chaum opisał system skarbca używany do konfigurowania, utrzymywania i ufania systemom komputerowym przez wzajemnie podejrzewające się grupy. Ten składał się z różnych części składowych blockchaina. Chaum finalnie w 1989 roku założył przedsiębiorstwo DigiCash Corporation, która zajmowała się elektronicznymi płatnościami właśnie.

Co ciekawe, mniej więcej w tym czasie narodziła się sieć P2P, pojęcie szeroko rozpowszechnione przez nieistniejącego już Napstera w 1999 roku. Niektórzy twierdzą, że ponieważ Napster funkcjonował na scentralizowanym serwerze, nie była tu mowy o prawdziwej sieci peer-to-peer. Niemniej wciąż usługa umożliwiała zbudowanie systemu rozproszonego, który mógłby wykorzystywać moc obliczeniową i pamięć tysięcy maszyn.

Mniej więcej w tym czasie opracowano również koncepcję proof-of-work (PoW), aby zweryfikować wysiłek obliczeniowy i udaremnić potencjalne cyberataki. Tym samym w 1997 roku powstał hashcash, metoda PoW, która zapewnia ochronę w przypadku ataku typu „odmowa usługi”. Jej twórcą jest Adam Back, który szukał sposobu na zmniejszenie ilości spamu-emailowego. Następnie, w 2004 roku, Hal Finney wynalazł PoW wielokrotnego użytku, czyli mechanizm wymiany tokenu niewymiennengo na ten podpisany przez algorytm RSA (Rivesta-Shamira-Adlemana). Aktualnie metoda PoW ma kluczowe znaczenie dla wydobywania bitcoinów.

2008-2009: Początek Bitcoina i rozwój sieci blockchain

Satoshi Nakamoto wydał w 2008 r. białą księgę, w której przedstawił idee stojące za bitcoinem i blockchainem. Uważa się, że pseudonim „Nakamoto” może tyczyć się jednej osoby lub grupy ludzi. W jego treści można wyczytać: co następuje: instrastruktura Blockchain umożliwi bezpieczne transakcje peer-to-peer bez potrzeby korzystania z zaufanych stron trzecich, takich jak banki lub rządy. Chociaż dokładna tożsamość Nakamoto do dziś jest nieznana, istnieje kilka teorii, kto rzekom mógłby to być.

Projekt bitcoina i jego blockchaina, który został wprowadzony w 2008 roku, został zbudowany na pomysłach i technologiach zaczerpniętych z poprzednich trzech dekad. Pomysł „łańcucha bloków” został zaproponowany właśnie za pośrednictwem projektu Nakamoto. Pozwoliło to na dodawanie bloków bez konieczności uwierzytelniania przez stronę trzecią. W rzeczywistości Nakamoto zdefiniował walutę cyfrową jako „łańcuch podpisów cyfrowych”, w którym każdy właściciel przenosi własność na następnego właściciela. Osiąga się to poprzez „cyfrowe podpisanie skrótu poprzedniej transakcji i dodanie klucza publicznego nowego właściciela na końcu bloku”, za pomocą wytycznych wymienionych w białej księdze.

2010-2012: Rozpowszechnianie sieci blockchain

W 2012 roku ludzie z coraz większym entuzjazmem podchodzili do tematu kryptowalut. Cena bitcoina bardzo się wahała w ciągu roku, niemniej w większości przypadków utrzymując się na poziomie około 5 USD. W tamtym czasie ukazała się debiutancki numer Magazynu Bitcoin założonego przez Mihaia Alisie i Vitalika Buterina. Aby rozwinąć ideę bitcoin i poprawić jego odbiór społeczny, powstała również dedykowana Fundacja Bitcoin.

2013-2015: Ethereum i blockchain zyskują sławę

Uruchomiona w 2015 roku sieć Ethereum pod nazwą Frontier pozwoliła programistom na tworzenie zdecentralizowanych aplikacji i inteligentnych kontraktów. Co więcej, te mogły być uruchamiane w funkcjonalnej sieci. Był to jeden z powodów, dla których ETH dziś jest jednym z najbardziej znanych zastosowań technologii blockchain. Jednocześnie był w stanie przyciągnąć zaangażowaną społeczność deweloperską, która jest stale aktywna. Jeśli chcecie szerzej poznać temat Ethereum, to odsyłamy do innego wpisu na naszym blogu.

2016-obecnie: Blockchain w mainstreamie

W ciągu ostatnich sześciu lat wzrosło zainteresowanie przyjęciem blockchaina do celów innych niż kryptowaluty. Prognozy są następujące: utrzyma się trend, w którym rządy i korporacje będą nadal dążyć do dalszego implementowania tego rozwiązania. Dodatkowo, technologia blockchain jest coraz częściej potrzegana jako potencjalna usługa. Tym samym istnieje większe niż kiedykolwiek zapotrzebowanie na wykwalifikowanych programistów zdolnych do pracy w jego ekosystemie.